ستاره های سنگینی که در کسری از ثانیه نابود می شوند - اکسپرس بلاگ

ستاره شناسان ستاره های نوترونی بسیار سنگینی رصد نموده اند که فقط برای کسری از ثانیه وجود داشتند و سپس به سیاهچاله تبدیل شدند.

هنگامیکه ستاره هایی با طیف حجمی خاصی به شکل ابرنواختر منفجر می شوند، یک هسته متراکم به عنوان ستاره نوترونی از خود به جا می گذارند. این ستاره های عجیب جرمی بیشتر از خورشید را در توپی به میزان یک شهر جمع می نمایند. بیشتر اوقات آن ها به سیستم های دوتایی تبدیل می شوند و در نهایت دو ستاره نوترونی به سمت داخل به شکل مارپیچ حرکت می نمایند تا زمانیکه با یکدیگر برخورد نمایند و یک شی تازه به وجود بیاورند.

البته وجود و ماهیت شی به میزان کل حجم ستاره ها بستگی دارد. حجم یک ستاره نوترونی قبل از آنکه تحت گرانش خود نابود و به سیاهچاله تبدیل گردد، حداکثر 2 برابر خورشید است؛ بنابراین اگر کل حجم 2 ستاره نوترونی کمتر از این حد باشد، آن ها یک ستاره نوترونی دیگر به وجود می آورند. اگر حجم آن ها بیش از این میزان باشد، برخوردشان یک سیاهچاله پدید می آورد.

در تحقیق تازه ستاره شناسان ادغام دو ستاره نوترونی را ردیابی کردند که به ایجاد یک سیاه چاله منجر شد. با این وجود آن ها سیگنال هایی از یک مرحله میانی عجیب کشف کردند که مربوط به ستاره های نوترونی بسیار سنگینی بود که فقط برای چند میلی ثانیه وجود داشتند.

طبق شبیه سازی های رایانشی از ادغام ستاره های نوترونی، اگر یک ستاره نوترونی بسیار سنگین یک الگوی بسیار خاص به نام نوسانات دوره ای (QPOs) را به وجود آورد، امواج گرانشی از این رویداد پدید می آیند. هرچند مشاهدات فعلی به میزان ای حساس نیستند که این امواج گرانشی را ردیابی نمایند. اما محققان پژوهش تازه متوجه شدند تاثیر این امواج احتمالاً در امواج گاما نیز نمایان می گردد.

پژوهشگران برای آزمایش این ایده داده های 700 انفجار اشعه گاما را آنالیز کردند که طی سه فرایند مشاهده در چند دهه قبل رصد شده بود. اشعه های گامای دارای تاثیر QPO در دو رویداد ثبت شده بودند و رصدخانه اشعه گاما کامپتون آن ها را رصد نموده بود. یکی از این رویداد ها در جولای 1991 و دیگری در نوامبر 1993 رخ داده بود.

این تیم ستاره های نوترونی بسیار سنگینی را ردیابی کردند که احتمالاً حجم آن ها بیش از 2.5 برابر خورشید بود و تنها 300 میلی ثانیه عمر کردند و پس از آن به سیاهچاله تبدیل شدند. بعلاوه این ستاره ها بسیار سریع حرکت می کردند. به گفته محققان ردیاب های امواج گرانشی در آینده بسیار حساس می شوند تا به طور مستقیم نشانه های ستاره های نوترونی بسیار سنگین را ردیابی نمایند. همین امر اطلاعات تازهی درباره ستاره های کم عمر فراهم می نماید.