کلیسای سانتا ماریا؛ مهمترین نماد شهر فلورانس، عکس

به گزارش اکسپرس بلاگ، اولین سنگ بنای کلیسای جامع فلورانس ایتالیا در سال 1296 گذاشته شد اما ساخت آن 140 سال بعد به اتمام رسید. طی تاریخ پر فراز و نشیبی که کلیسای جامع فلورانس تجربه نموده است، ساختمانش محلی برای کنسول فلورانس (1439) و همچنین شاهد قتل جولیانو دی پیرو دِ مدیچی بوده است.

کلیسای سانتا ماریا؛ مهمترین نماد شهر فلورانس، عکس

با ما همراه باشید و با تور ایتالیا از به بهترین کشور اروپا سفر کنیم و در شهرهای ونیز، فلورانس و رم بگردیم و بناهای تاریخی این کشور تاریخی را از نزدیک ببینیم.

کلیسای جامع فلورانس که به آن کلیسای سانتا ماریا دل فیوره نیز گفته می شود، توسط آرنولفو دیکامبیو (Arnolfo di Cambio) طراحی شد. این کلیسا سومین کلیسای بزرگ دنیا، بعد از سنت پیتر رم و سنت پل لندن بوده و در زمان اتمامش در قرن 15 بزرگ ترین کلیسای اروپا محسوب می شد. طول این بنا 153 متر، عرضش در قسمت صلیبی به 90 متر می رسد و ارتفاعش از زمین تا زیر فانوس 90 متر است.

این ساختمان که سومین و آخرین کلیسای جامع فلورانس به شمار می رود در سال 1412 به سانتا ماریا دل فیوره اهدا شده و گل لیلیوم هم که اشاره به این قدیسه دارد، نماد شهر فلورانس است. ساختمان کلیسای جامع سانتا ماریا بر روی کلیسای جامع دوم ساخته شده که در گذشته به سنت رِپاراتا هدیه شده بود. این کلیسا در میدان دومو واقع شده است و یک شبستان اصلی و دو راهروی جانبی به همراه یک پشتخان دارد.

کلیسای سانتا ماریا دل فیوره، کلیسای اصلی فلورانس در دوره رنسانس محسوب می شد اگرچه بخش اعظم بنای آن در قرن چهاردهم یعنی پیش از دوره رنسانس ساخته شده بود. سرشروع ساخت این بنا به قرون وسطی باز می شود که شهرهای ایتالیایی شروع به رقابت با یکدیگر بر سر ساخت کلیساهایی بزرگ تر و بزرگ تر کردند. پیزا (Pisa) در سال 1063 اقدام به ساخت کلیسای جامع خود کرد و سیه نا (Siena) کلیسای خود را در سال 1260 ساخت که بعداً جووانی پیزانو (Giovanni Pisano) نمای آن را تزئین کرد. در اواخر قرن سیزدهم فلورانس کار بر روی کلیسای جامع خود را شروع کرد تا جایگزین کلیسای کوچک سنت رپاراتا در مرکز شهر شود که روبه روی تعمیدگاه سن جووانی (San Giovanni) قرار داشت.

فلورانس به خاطر تجارت پارچه، شهر قرون وسطایی ثروتمندی بود و مردم شهر در این دوره خود را مشابه روم باستان می دانستند. در نتیجه تصمیم گرفتند برای رقابت با دیگر شهرهای توسکانی (Tuscany) بزرگ ترین کلیسای آن ناحیه را بسازند به طوری که به اندازه همه 100,000 نفر جمعیت شهر ظرفیت داشته باشد و این به معنی ساختن سازه ا بزرگ برای هر دوره تاریخی بود. اگرچه کلیسای نهایی از این هدف کمی بازماند و ظرفیت آن 30,000 نفر شد، اما آن ها بنایی فوق العاده برای شهرشان ساختند.

سبک های متعدد و متفاوتی که در بنا به چشم می خورند، نمایانگر تغییر سلیقه ای هستند که بین مدت شروع ساخت تا اتمام آن به وجود آمده است. اولین سنگ قسمت ورودی در 8 سپتامبر سال 1296 بر اساس طراحی دیکامبیو کار شد. وی از سال 1296 تا 1302 به روی کلیسای جامع کار کرد و طراحی او شامل سه طبقه کلاسیک با سه راهروی وسیع بود.

طراحی آرنولفو به طور قابل ملاحظه ای متفاوت از ظاهری بود که امروزه از سازه کلیسا می بینیم. اگر به ضلع های شمالی و جنوبی ساختمان نگاه کنیم متوجه می شویم که چهار پنجره اول هر سمت، در قیاس با ضلع شرقی اندکی پایین تر، باریک تر و به هم نزدیک تر هستند. بخش شرقی طی گسترش بنا توسط فرانچسکو تالنتی (Francesco Talenti) ساخته شده است. تالنتی استاد ناظر ساخت آن در اواسط قرن 14 بود. مجسمه های او بعدها در سال 1586 به موزه تاریخی اپرا منتقل شدند زیرا دوک فرانچسکو دِ مِدیچی (Francesco I de Medici) دستور ساخت یک سر در جدید را داده بود.

فرایند ساخت کلیسا بعد از مرگ آرنولفو در سال 1310 کند شد و تنها بعد از آن که رؤسای انجمن تولیدکنندگان پشم و تاجران مسئولیت ساخت بنا را به عهده گرفتند پروژه ادامه پیدا کرد. در سال 1334 جوتو به عنوان استاد کار منصوب شد و بیشتر زمانش را وقف ساخت برج ناقوس کرد، اما سه سال بعد مرد. بعد از مرگ وی جایگاهش به آندرئا پیزانو سپرده شد ولی کار او تا سال 1348 ادامه پیدا کرد که مرگ سیاه در شهر شایع شده و جمعیت را از 90,000 به 45,000 رساند.

فرانچسکو تالنتی که از سال 1349 تا 1359 به مقام استادکار پروژه ساخت کلیسای جامع منصوب شد، برج ناقوس را تمام و با همکاری جووانی دی لاپو گینی (Giovanni di Lapo Ghini) یک طراحی جدید برای بنا آماده کرد. در سال 1378 گنبد راهروی اصلی کلیسا کامل شده بود و راهروهای جانبی هم تا سال 1380 به اتمام رسید. روکش مرمرین و تزئینات ورودی های جانبی بی درنگ در آن موقع شروع شدند. حاصل این کوشش ها ورودی های شمالی و جنوبی بود. دو در دیگر هم چیزی از شکوه ورودی های مذکور نداشت. درب برج ناقوس در قسمت جنوبی نقش برجسته ای از مکتب هنری آندرئا پیزانو دارد.

نمای خارجی کلیسا از طریق الگوهای هندسی ساخته شده از مرمر بسیار چشمگیر است. طراحی این بنا برگرفته از سبک رومی توسکانی در نمای تعمیدگاه یا کلیسای سن مینیاتو (San Miniato) فلورانس است. سردر کلیسا به دوره رنسانس تعلق ندارد و قدمت آن به قرن نوزدهم می رسد. در ایتالیا برخلاف کشورهای شمالی، سردر از اهمیت کمتری برخوردار بود و به عنوان آخرین مورد به آن توجه می شد.

به سردر این کلیسا هم چند قرن بعد از اینکه سایر قسمت های بنا ساخته شد، پرداختند. همچنین می توان مشاهده کرد که چطور نما به برج ناقوس که در کنار کلیسا نهاده شده است، منتقل شده است. برج ناقوس را جیوتو (Giotto) در سال 1334 به گونه ای طراحی کرد که بخش بخش به نظر برسد. مجموعه آن جدا از کلیسا قرار داشت که این امر در آن موقع در ایتالیا مرسوم بود و با برج های یکپارچه همراه با سردر که در کشورهای شمالی دیده می شد، تفاوت داشت.

در طراحی اولیه درون کلیسا، سقف با تیرک های چوبی تعبیه شده بود اما در نیمه های قرن چهاردهم به فرم طاق های چهار ترک نوک دار تغییر پیدا کرد. پشت بندهای معلق هم در طراحی اولیه وجود داشتند که بعدها حذف شدند. یکی از خصوصیات درخور توجه این کلیسا اندازه پیش آمدگی ها است که نسبت به موارد مشابه در کلیساهای گوتیک ساخته شده در قرن سیزدهم در شمال بزرگ تر هستند.

قوس های بزرگی که برای ساختن این پیش آمدگی ها به کار گرفته شدند، فضای بین شبستان و راهروهای جانبی را بازتر ساختند و این موجب شد که راهرو های جانبی کم عمق به نظر برسند. با احتساب برجسته کاری های بلند و چشمگیر بالای طاق ها می توان گفت در طراحی این کلیسا به المان های افقی توجه ویژه ای شده است. این سلیقه مخصوص ایتالیایی ها بود و با ذائقه کشور های دیگری مانند آلمان و فرانسه تفاوت داشت که در آن ها کلیساهای گوتیک بزرگ با تمرکز بر المان های عمودی ساخته شده بود.

تفاوت دیگر سانتا ماریا دل فیوره با کلیساهای گوتیک شمال، سایز پنجره ها بود که در این کلیسا کوچک تر است. علاقه به جدا کردن و جایگزینی دیوارها با ورقه های شیشه که به عنوان مثال در کلیسای سنت شاپل پاریس به چشم می خورد، به طور واضحی در فلورانس وجود ندارد و بیشتر به نظر می رسد این جا علاقمند هستند که دیوارهای کلیسا خالی بماند.

مهم ترین بخش کلیسا قسمتی است که با سایر بخش ها ساخته نشد. گنبد بزرگی که محل تقاطع را پوشش می دهد، آن قدر بزرگ و قابل توجه است که پس از ساخته شدن نامش مترادف با خود کلیسا -ایل دومو (Il Duomo) یا همان کلیسای جامع- نهاده شد. وقتی کلیسا طراحی و ساخته شد، سازندگان آن نمی دانستند که فضای تقاطع را چطور پوشش دهند. آن ها تصور کردند که بعدتر وقتی تکنولوژی یا نبوغ انسان به اندازه کافی پیشرفت کند راهی برای آن پیدا می شود و بدین ترتیب سال های زیادی بدون سرپوش باقی ماند. فیلیپو برونلسکی (Filippo Brunelleschi) یکی از نوابغ دوره رنسانس بود که در سال 1425 طرحی برای ساختن گنبد ارائه داد و خاتمه آن فضا پوشیده شد.

وقتی برونلسکی در سال 1446 درگذشت، برای مراسم ترحیم لباس سفید به تن او نموده و در تابوتی قرار دادند که دور تا دورش شمع گذاشته شده بود. چشمهایش به سمت بالا و گنبدی باز بود که آجر به آجر آن را ساخته بود. او را در سردابه کلیسا دفن کردند و لوح یادبودی به افتخار او نصب کردند. معماران تا آن موقع پیشه گرانی کم درجه بودند و در سردابه دفن نمی شدند و این احترام بزرگی برای شخصیت برونلسکی بود.

بازدید از این گوهر ارزشمند فلورانس ایتالیا یکی از تجربه های گران قدر سفر به این شهر محسوب می شود. امکان رفتن به بالای گنبد و تماشای منظره 360 درجه شهر امکان پذیر بوده اما تنها در زمان های معین شده آزاد است. موزه کلیسا در سه شنبه های اول هر ماه بسته خواهد بود.

منبع: گردشبان
انتشار: 14 مرداد 1399 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: expresblog.ir شناسه مطلب: 4411

به "کلیسای سانتا ماریا؛ مهمترین نماد شهر فلورانس، عکس" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "کلیسای سانتا ماریا؛ مهمترین نماد شهر فلورانس، عکس"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید