خبرنگاری را با تمام تراژدی هایش دوست دارم - اکسپرس بلاگ

انگار افکار عمومی که اتفاقا به طور اختصاصی با شغل خبرنگاری، مشقت ها و کمبودهایش آشنایی ندارد کاملا به مظلومیت این قشر جامعه و موانع سر راه آنان آگاهی دارد. هرچند باید معترف بود مانند هر شغل دیگری اینجا هم دلالی و سوءاستفاده از اسم خبرنگار وجود دارد اما آنانی که جان این پیشه را خوب می شناسند، یقین می دانند همچون مهشاد کریمی و ریحانه یاسینی کم وجود ندارند که برای عشق به کارشان جانشان را کف دست گرفته تا خورشید حقیقت پشت نقاب ابرها گم نگردد .

برای خبرنگاری که امنیت شغلی اش گاهی با اخم مدیری به خطر می افتد یا آبرو و حیثیتش به پای منافع گروه های زر و زور به تاراج می رود و درآمد ماهانه اش شاید به پای یک کارگر ساده نرسد و سر آخر با یک اتوبوس بدون ترمز راهی خطر گردد باید چیزی ورای همه ای اینها وجود داشته باشد که همچنان مرد و مردانه پای این شغل و آرمان هایش ایستاده باشد ، چیزی که نه از جنس عقل بلکه از جان عشق است و خبرنگار را پای بست این راه می نماید.

اما کاش می شد ، حالا که خبرنگار از همه چیزش برای رسالتش می گذرد، مسئولان و متولیان امر هم فاصله میان وعده تا عمل را کوتاه می کردند ، ظرفیت نقد پذیری خود را افزایش میدادند و با درک صحیحی از سواد رسانه و مدیریت مدیا ، خبرنگار را در حوزه مسئولیتی اش کمک می رساندند، متاسفانه بسیار مشاهده شده که مدیری(به خصوص در شهرهای کوچک تر) به علت ناآشنایی با سواد رسانه یا تحت سیطره شهوت قدرت آنچه که لایق خبرنگار نیست را بر او تحمیل می نماید و اسباب گرفتاری او را فراهم می نماید، هرچند الحق و الانصاف باید قدر مردمی که اینگونه تسلی خانواده رسانه شدند را دانست و پشتمان را به پشتوانه آنان گرم دانست، اما آنچه که عیان است خبرنگاری است و تراژدی هایش، گاهی جان گاهی هم آبرو و من خبرنگاری را با تمام تراژدی هایش دوست دارم .

یادداشت از: محمد قنبرنیا؛ تحلیلگر مسائل اجتماعی