پیشگیری از خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی با دوچرخه سواری - اکسپرس بلاگ

هشت نشانگر زیستی مورد تجزیه و تحلیل در این تحقیق شامل کلسترول تام، تری گلیسیرید، لیپوپروتئین با چگالی کم، لیپوپروتئین با چگالی بالا، آپولیپوپروتئین A و B، پروتئین واکنشی C و لیپوپروتئین A بود. برای هر نشانگر زیستی، محققان معین کردند که آیا اندازه مربوطه منعکس کننده افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی است یا خیر.

در نظرسنجی مقطعی بانک زیستی بریتانیا، محققان شرکت کنندگان 40 تا 69 ساله را بین سال های 2006 تا 2010 از 22 مرکز در انگلستان، اسکاتلند و ولز انتخاب کردند. همه شرکت کنندگان از روش های مختلف حمل ونقل برای رفت و آمد به محل کار حداقل یک بار در هفته استفاده کردند.

اطلاعات اجتماعی و جمعیت شناختی و مرتبط با سلامت هر شرکت کننده از جمله پارامتر های بیولوژیکی مانند چربی بدن و قدرت گرفتن و شاخص های سبک زندگی مانند رژیم غذایی و سطح فعالیت بدنی نیز ارائه شد.

یافته های پژوهش

از مجموع 208 هزار و 893 پاسخ دهنده به نظرسنجی، 165 هزار و 540 نفر از خودرو به عنوان وسیله حمل ونقل استفاده می کردند؛ در حالی که تنها 5883 پاسخ دهنده به طور منظم با دوچرخه به محل کار خود می رفتند. حدود 38 درصد از استفاده کنندگان از دوچرخه نیز در اوقات فراغت خود به دوچرخه سواری یا پیاده روی می پرداختند که به طور قابل توجهی بیشتر از هشت درصد استفاده کنندگان از خودرو بود که اغلب در این فعالیت ها شرکت می کردند.

شرکت کنندگان در مطالعه که اغلب پیاده به محل کار می رفتند در مقایسه با کسانی که با خودرو به محل کار می رفتند با خطر قابل توجه پایین تر لیپوپروتئین با چگالی بالا و آپولیپوپروتئین A مرتبط بودند. در مقایسه دوچرخه سواری تا محل کار با خطر کمتر تری گلیسیرید بالا، آپولیپوپروتئین A کم، آپولیپوپروتئین B بالا یا پایین و سطوح بالای پروتئین واکنشی C همراه بود.

هنگامی که محققان زمان رفت وآمد را برای افراد غیرفعال به اندازه 10 مایل در هفته افزایش دادند، خطر نسبی بالای کلسترول تام، لیپوپروتئین با چگالی کم و سطوح تری گلیسیرید و بعلاوه خطر سطح آپولیپوپروتئین A پایین و آپولیپوپروتئین B بالا یا پایین افزایش یافت.

در مقایسه هر مایل اضافی که به رفت وآمد افرادی که اغلب پیاده به محل کار می رفتند، اضافه می شد، خطر ابتلا به تری گلیسیرید بالا را کاهش می داد. هر مایل اضافی سطوح نشانگر زیستی پیش بینی شده را برای کسانی که از دوچرخه یا از وسایل حمل ونقل عمومی استفاده می کردند، تغییر نداد.

حدود 16 درصد از استفاده کنندگان از دوچرخه در مقایسه با 10 درصد از استفاده کنندگان از خودرو، هرگز گوشت فرآوری شده نخوردند که این موضوع نشان می دهد حتی عادات غذایی این افراد نیز به طور قابل توجهی فرق دارد. علاوه بر این دوچرخه سواران هر هفته به طور میانه 34 مایل را طی کردند و با توجه به شدت دوچرخه سواری در آن روز تا 2000 کیلوکالری بیشتری سوزاندند.

یکی دیگر از عوامل شخصی که نتایج را تحت تاثیر قرار داد، نسبت دور کمر به باسن فرد بود. در واقع کسانی که نسبت دور کمر به باسن بالاتری داشتند، بعلاوه کسانی که داروی بیماری های قلبی عروقی برای آنان تجویز می شد، کمتر به محل کار خود با دوچرخه یا پیاده می رفتند.

نتیجه گیری

یافته های تحقیق نشان می دهد که پیاده روی و دوچرخه سواری تا محل کار با فواید قابل توجهی برای سلامت قلب و عروق همراه است. ارتباط این مزایای سلامتی با سطوح مشخصی از نشانگر های زیستی، نشان دهنده مکانیسمی است که از طریق آن فعالیت بدنی باعث کاهش بروز بیماری های قلبی عروقی و مرگ ومیر می گردد.

سطوح نشانگر زیستی بیماری های قلبی عروقی بین افرادی که از وسایل حمل ونقل عمومی از جمله اتوبوس، مترو و قطار استفاده می کردند، تفاوت معنی داری نداشت. علاوه بر نحوه رفت وآمد و مسافت، عوامل دیگری مانند کیفیت حمل ونقل عمومی، ترتیبات زمان کار، آب و هوا و حتی امکانات مراقبت از بچه ها نیز می تواند در اثرات بهداشتی مرتبط با شیوه های مختلف رفت وآمد دخیل باشند؛ بنابراین برای درک بهتر اینکه چگونه رفت وآمد با وسایل نقلیه عمومی و سایر عوامل ممکن است بر سلامت جسمانی تأثیر بگذارد، به تحقیقات بیشتری احتیاج داریم.